OVERDENKING

Ik zie een brug.
Maar ik hoor: ‘een brug te ver’.
De brug die ik zie is hoog vanuit waar ik sta, en heeft de bogen en bouwstijl als van de romeinse aquaducten.

Wat opvalt in het beeld is dat het brugdeel aan de ‘overkant’ in een wolk of soort mist verdwijnt.
Het is bijna droomtaal voor een boodschap die niet aankomt.
Het niet helder hebben waar ik naartoe mag gaan.

Misschien zegt het ook wel iets over verdwalen in de mist van informatie die we doorlopend toegeworpen krijgen.
Het werkt ook heel wereld verkleinend, die mist.
Het ontbreekt aan helderheid.

Een ongeruste gedachte komt voorbij: ‘in dikke mist weerkaatst het licht van de lamp’.

Wat gaat dan ervoor zorgen dat er wél zicht kan komen?

Het antwoord klinkt heel logisch. Maak licht van binnenuit.
Je hoeft alleen maar de eerste stap te zien.
Laat het andere zien maar over aan diegenen die in en voorbij de mist kunnen kijken.

De mist kan ook soms een rookgordijn zijn.
Zodat ik expres niet kan zien wat daar voorbij gebeurt. Waardoor zaken buiten mijn blikveld worden gehouden.
Dat hoeft niet persé negatief te zijn. Dat kan ook juist beschermend werken.

Ik voel dat het in de mist verdwijnen, verschillende gevoelens oproept.

Het geeft een gevoel van onmacht; wat het stukje boodschap die niet aankomt betreft.
Ligt dat aan de ontvanger of aan de zender van de boodschap?

Maar ook onrust; als ik niet goed kan zien in de mist, kan ik gemakkelijk verdwalen of van de weg af raken.
Dat confronteert me met een niet zo sterk gevoel van vertrouwen.
En dat is tegelijkertijd verdrietig. Ik mag toch wel op mijn eigen kompas vertrouwen?!

Maar als ik dan terugpak op het rookgordijn dat ook beschermend kan werken, wordt het direct lichter en vrolijker vanbinnen. Kan ik veel sneller weer bij mijn vertrouwen.
Het vertrouwen dat er voor me gezorgd wordt.
Dat ik altijd op de juiste momenten de juiste dingen kan zien.
Dat alle afleiding en verontrustende zaken buiten mijn perceptie gehouden worden.
Dat ik daardoor me voldoende sterk / gesterkt kan voelen om de juiste beslissingen te nemen en de stap te zetten die het allerbeste is op dit moment.

Ik vind het geruststellend als ik de ‘overkant’ kan zien. Kan zien waar de weg heen leidt
.En tegelijkertijd soms ook niet! Want dan kan ik me ongerust maken over de situaties die ik dan kan zien.

Lekker dubbel zeg!
Maar ja, dat is alles in het leven.
Alles heeft een keerzijde, een donkere en een lichte kant.
Wat ik wel weet is dat het een niet zonder het ander kan, en het ander niet zonder het een.

Door me steeds de beide zijden te realiseren, lukt het ook gemakkelijker een balans te vinden.
Waarin soms het ongemakkelijke de overhand heeft, en soms het gemakkelijke.

Waarin steeds vaker het licht mag schijnen in het donker, en zo helderheid geven over wat wel en wat niet op dit moment aan de orde mag zijn.
Het oordeel steeds milder mag worden.